Rozdział 5

Nie chciałam przerwać pocałunku. Miał takie miękkie i czułe usta. Jednak po chwili zdałam sobie sprawę co właściwie robię i odepchnęłam go od siebie. Poczułam się jak idiotka. Nie jestem z nim, a całuję go. Bez żadnego mówienia ani spojrzenia na niego, ruszyłam w stronę szkoły.
-Nicole! Zaczekaj! -Zaczął mnie błagać.
-Wal się!- Wrzasnęłam nie odwracając się.
-Co zrobiłem nie tak?!- Po tym co powiedział odwróciłam się i zaczęłam mu wszystko wyjaśniać jak małemu dziecku.
-Co zrobiłeś nie tak?! To, że mnie spotkałeś i musiałeś do mnie gadać! Przez ciebie ostatnio mam same problemy! Wogóle ty i cała twoja paczka nie dajecie mi żadnego spokoju! Jesteście przekonani, że jak jesteście gwiazdami to wszyscy was lubią i kochają?! Otóż tu się mylicie! Ja jestem tą osobą, która was nienawidzi i ma o was negatywne myśli! A wy robicie wszystko żebym was polubiła! Nie lubię takiego czegoś! Wciskania komuś kitów! Tak samo nie powinno dojść do tego pocałunku! Nie jesteśmy razem i nie będziemy! Dociera?! Ty i ja to jedno kompletne zero! I daj mi już wreszcie spokój! Ty i twoi przyjaciele! -Powiedziałam ostatnie słowo z bólem gardła, po tym jak zaczęłam się wydzierać na Zayn'a. Odwróciłam się i poszłam w stronę klasy.
-Hej Ni...
-Nie odzywaj się do mnie!-Warknęłam na Sam i nie pozwoliłam jej na dokończenie zdania. Chwyciłam za plecak i weszłam za nauczycielem do klasy. Naszczęście na matmie nie musiałam siedzieć z Zayn'em, ale i tak był za blisko mnie. Cały czas czułam na sobie jego wzrok, co mnie denerwowało. Wyjęłam książki, piórnik i mój zeszyt, w którym piszę różne rzeczy i po nim bazgrolę. Zaczęłam rysować pioruny, złe minki i różne rzeczy w tym rodzaju, aż nie dostałam czymś w głowę. Ocknęłam się i podniosłam papierek z ziemi. Rozwinęłam go i zaczęłam czytać:
Przepraszam za to wszystko. Ja... poprostu nie mogłem się powstrzymać. Działasz na mnie inaczej niż inne dziewczyny... Proszę, wybacz mi.
Odwróciłam kartkę, chwyciłam za długopis i zaczęłam pisać:
Nie mogłeś się powstrzymać?! To trzeba było! Taki jesteś słaby i głupi, że piszesz mi te liściki zamiast powiedzieć mi to wprost?! Za ten twój obrzydliwy pocałunek ci nie wybaczę! Jesteś taki jak cała reszta!
Rzuciłam w niego tak, aby nauczyciel nie zauważył. Chwyciłam za mój notatnik, ale nic nie zdążyłam napisać, bo znów do mnie napisał:
Piszę, bo na przerwie byś mnie nie wysłuchała! Zresztą jak zawsze... Za co ty mnie i moich przyjaciół tak nie lubisz? Jakoś Sam polubiłaś... A czemu nas nie? Co jest w nas takiego, że jak tylko nas zobaczysz odwracasz się i udajesz, że nas nie widziałaś? 
Kur... On w niczym nigdy nie widzi problemu! Poprostu miałam ochotę znów mu wszystko wygarnąć, ale powstrzymałam się przypominając sobie, że jest lekcja.
Sam jest inna... Lepsza od was! Wy potraficie mnie wkurzyć na każdym kroku waszym idiotycznym zachowaniem! Poza tym powiedziałam ci wszystko po tym pocałunku. Drugi raz nie będe powtarzać! Weź już do mnie nie pisz... I się nie odzywaj. -,-
Odpisałam. Spojrzałam na chwilę w jego stronę jak to czytał. Spojrzał na mnie smutnymi oczami, a ja od razu odwróciłam wzrok. Kurde, nie nawidze go, nie nawidze go, nie nawidze go. I ma tak pozostać! Dzwonek. W końcu. Mam wdupie te ostatnie dwie lekcje. Zrobię sobie wagary i przy okazji wezme po drodze Emme. Wrzuciłam książki do szafki i szybkim krokiem ruszyłam w kierunku wyjścia. Po drodze naszczęście nikogo nie spotkałam.
-Emma! Dzisiaj kończysz szybciej! -Powiedziałam wchodząc do jej klasy.
-A pani to...-Wtrąciła się nauczycielka.
-Nicole Smith. Jej kuzynka.- Odpowidziałam i pospieszyłam Emme.

-Wiesz co Emma... Przydałyby się nam jakieś wakacje. Muszę odpocząć od tego wszystkiego... -Zaczęłam.
-Od Zayn'a? -Spytała podejrzliwie.
-No mniej więcej.
-Co narobił tym razem?
-Pocałował mnie. Idiota! -Emma rozszerzyła szeroko buzię, ale wiedziała po mojej minie, że nie chcę o tym rozmawiać, więc powiedziała:
-Może polecimy do LA? Mają ta nowy świetny hotel!
-Pewnie drogi...- Skrzywiłam się, bo wiedziałam, że na takie rzeczy mnie jeszcze nie stać.
-Właśnie nie! Po wakacjach jest o połowe taniej, no a teraz mamy wrzesień... Zobaczymy jeszcze w internecie. Chodź szybko na autobus bo mnie nogi bolą!- Jęknęła i po chwili byliśmy w autobusie. Po drodze napisałam do Sam:
Hej Sam. Przepraszam Ciebie za moje dzisiejsze zachowanie. Nic mi nie zrobiłaś, a ja od razu na ciebie naskoczyłam... Jakby co to wyjeżdżam na tydzień z Emmą do LA, ale nikomu nie mów, zwłaszcza tym przygłupom. Powiedz nauczycielom, że jestem chora. Z góry dzięki i do zobaczenia za tydzień.
I napisałam jeszcze do Harrego, bo musiałam:
Nie będzie mnie przez tydzień, więc nie przyjdę do pracy. Sory.
Po tym sms'ie już dojechaliśmy pod dom.

-Emma? Napewno jesteś spakowana? Nie będzie nas aż tydzień!- Powiedziałam zapinając walizkę.
-Tylko tydzień.- Skomentowała siadając koło mnie i przyglądając się mi.
-A co byś chciała na zawsze? - Pokiwała twierdząco głową.- Może kiedyś... Byśmy bynajmiej miały spokój od tych bandy debilów.
-Oj tak... Tylko by tak zabrać z nami Sam!
-Dobry pomysł... -Powiedziałam wyobrażając sobie jaki to byłby spokój, gdyby ich nie było... Po chwili przerwała mi Emma:
-Hej, Nicole! Jesteś jeszcze na naszej planecie?
-Chyba tak... A co?
-Pytałam się o której jutro wyjeżdżamy.
-Musimy wstać o 4:00 rano.
-O boże.
-No. To ty zaczekaj, a ja ide zrobić małe zakupy na jutro.- Ubrałam się, wzięłam paczkę szlugów i zeszłam po schodach na dwór. Do sklepu nie miałam daleko. 5 minut i byłam na miejscu. W drodze wypaliłam z sześć papierosów i weszłam do sklepu. Wzięłam wózek i zaczęłam robić zakupy. Nagle z daleka usłyszałam sztuczny śmiech. Spojrzałam się w tamtą stronę. Zayn?! I jakaś pusta blondynka?! Co?! Całują się?! Pięknie! Najpierw on mnie całuję, a potem tego plastika?! Fuj, pewnie mam jej skaze na ustach. Ochyda. Co za idiota... Mówiłam, taki jak wszyscy. Fałszywy... Mam w dupie jego i jego dziewczyne!
Podeszłam do niego, odepchnęłam tą pustą laskę od niego, dałam mu w pysk, zostawiłam zakupy i wyszłam ze sklepu. Byłam wkurwiona jak nigdy. Nie to, że mi na nim zależy, ale to że najpierw się do mnie podwala, całuje i mówi, że zależy mu na mnie, a za chwilę liże się z jakąś laską! No tak... Nicole, witaj w XXI wieku, gdzie wszyscy siebie wzajemnie oszukują... Pojebany świat!
Pobiegłam do najbliższego parku, usiadłam na ławce i wyjęłam z kieszeni szluga. Zapaliłam go i łza spłynęła mi po oku.
-Czego płaczesz idiotko?! Przez tego durnia?! Przecież on ci się nawet nie podoba! Weź się ogarnij, dziewczyny nie płaczą! A bynajmiej nie ty!- Powiedziałam na głos sama do siebie i otarłam spływającą mi łzę. Poczułam czyjąś ręke na moim ramieniu. Momentalnie się odwróciłam i zobaczyłam jego. Natychmiast wstałam przy czym zrzuciłam jego ręke z mojego ramienia.
-Nicole, to nie tak jak myślisz!- Zaczął swój monolog.
-Nie?! To jak?! Może mi jeszcze powiesz, że przypadkowo na ciebie wpadła i rzuciła się w twoje ramiona przy tym całując ciebie?! Wiesz co, daruj sobie! Nic się nie wyróżniasz od reszty chłopaków! Kolejny idiota!- Zaczęłam wrzeszczeć gasząc papierosa.
-Ale ja...- Nie dałam mu dojśc do słowa.
-Daruj sobie i spadaj na drzewo!
-Wiesz co?! Mam normalnie dość! Nie rozumiesz tego, że się w tobie zakochałem?! Co we mnie jest takiego, że mnie nienawidzisz?! Ja naprawde ciebie lubię, ale od razu jak ja chcę coś powiedzieć, to nie dajesz mi dojść do słowa! Też mam swoje wytłumaczenia no nie?! A żebyś wiedziała, że się do mnie przykleiła od kilku dni! To ta ze szkoły Karolina! Pusta blondynka! Uwież mi, że ja za nią nie przepadam! Ale ty najwidoczniej wolisz sobie mówić ciągle w kółko, że jestem beznadziejny, tak samo jak moi przyjaciele i że jestem tacy jak wszyscy! Może ja nie traktuje tak dziewczyny jak ci, na których wpadłaś?!
-Myśle o tobie to, co o wszystkich innych! I weź już się ode mnie odwal! Nienawidze cie! Rozumiesz?!
-Fajnie! Ja ciebie też!
-Zajebiście! A teraz wybacz, ale mam coś w planach!- Wypowiedziałam ostatnie słowa i ominęłam go idąc w kierunku domu.
-Co za palant... -Mówiłam cały czas sama do siebie.- Nienawidze go!- Dodałam wchodząc do klatki schodowej i kopnęłam z całej siły drzwi do mojego i Emmy mieszkania.
-Wow...Wejście smoka?- Spytała Emma.
-Gorzej!- Powiedziałam siadając koło niej na kanapie.
-Co się stało?-Spytała zaniepokojona.
-A wiesz co... Nic. - Wyjęłam z kieszeniu paczkę papierosów i wyjęłam jednego.
-Nie pal przy mnie.- Poprosia.- Idź na przykład przez okno pal.
-Wali mnie świat, idę do pokoju.- Westchnęłam ciężko podnosząc tyłek.
-Nie zapomnij, że za kilka godzin wychodzimy!-Dodała, a ja trzasnęłam drzwiami i usiadłam na krześle koło biórka odpalając szluga.
-Idiota!- Rzuciłam poduszką o ścianę ze złości.- Boże, wywal mi go z mojej głowy! Kiedy mi się w końcu ułoży normalne życie?! Zawsze będzie takie pojebane?!- Dodałam i walnęłam się głową o biórko.

-No gdzie ten autobus?!- Wrzasnęłam na ulicy, aż ludzie się spojrzeli.
-Nicole, uspokój się! Jak masz być zamiar cały tydzień w LA taka nerwowa to ja z tobą nigdzie nie jade!- Powiedziała Emma, a ja usiadłam na przystanku autobusowym i zaczęłam mruczyć jakieś pierdoły pod nosem.
-No w końcu!- Dodałam, gdy przyjechał. Chwyciłam za walizkę Emmy i moją i wsiadłyśmy do autobusu. Usiadłam koło Emmy i wsadziłam słuchawki do uszu. Nie mogłam przestać myśleć o tym debilu i o tym co się dzisiaj stało. Miałam cholerną ochotę zasnąć i zapomnieć o tych wszystkich problemach chociaż w śnie. Ale oczywiście nie byłam zmęczona! Jak na złość!
-Czego słuchasz?-Spytała Emma wyjmując mi słuchawkę z uszu. Nienawidzę gdy lubię mi tak robią. Słucham muzyki, a nagle przestaje ją słyszeć. Ale, że była to Emma postanowiłam odpuścić i jej normalnie odpowiedzieć.
-Blackout.
-Dasz posłuchać?-Spytała.
-Ok, ale ty mi daj swój telefon.
Wymieniłyśmy się telefonami i zaczęłyśmy słuchać innych piosenek. Włączyłam jakąś rock'ową piosenkę u Emmy, a zachwile przełączyło mi sie na... jakieś badziewie?!
-Boże! Co to jest?!- Powiedziałam pokazując jej tytuł.
-No... One Direction.
-Kto to?!
-No te przygłupy! Przecież ci mówiłam, że mają swój własny zespół!
-Ale mówiłaś mi, że ich muzyka jest do niczego!
-No bo tak było! Ale jak koleżanki pokazały mi kilka piosenek to wpadły mi w ucho...- Zaczęła się tłumaczyć.
-Dobra, mniejsza o to! Zabieraj te badziewie i oddaj mi mojego ceglaka!- Powiedziałam zabierając jej telefon. Nie wierze, że przez ostatnie kilka sekund musiałam słuchać ich piosenki... Poprostu najchętniej bym rzygła tęczą!
-Czyli twoje relacje pomiędzy tobą, a One Sridekszyn stały się...normalne?-Spytałam.
-No można tak powiedzieć...- Przyznała się. Zrobiłam dziwną minę, włożyłam słuchawki do uszu i odwróciłam głowę w stronę okna, pooglądać obrzydliwy świat.

-Wiesz co Nicole...-Powiedziała zestresowana Emma.
-Co?! Wogóle co ci jest?- Spytałam patrząc na całą spoconą Emme siedzącą już w samolocie.
-Ja...Się boję latać!
-Zamknij oczy i daj mi ręke. Powiem ci kiedy masz otworzyć.- Powiedziałam, a mała zamknęła oczy i podała mi ręke. Po chwili wystartowaliśmy. Usłyszałam cichy krzyk Emmy. Ścisnęłam jej ręke jeszcze mocniej, a po chwili powiedziałam:
-Już możesz otworzyć oczy.- Emma pomału otworzyła paczadła patrząc na widok przez okno.
-Uff, już mi lepiej.
-Czyli tak jakby boisz się gdy się wystartuję w samolocie i ląduje?- Spytałam,a ona pokiwała głową twierdząco.
-Nicole?Emma? Co wy tu robicie?- Spytał bardzo dobrze mi znajomy głos...
----------------------------------------------------------------
I bum! Kto to może być? Piszcie w komentarzach!
Uprzedzam, że rozdziały będą dodawane wtedy, kiedy będe miała czas napisać, ok. dwóch tygodni, ale staram się zawsze pisać co sobotę. Jak narazie mi to nie wychodzi, ale może jak wszystko ogarnę to i będe miała czas dodawać co soboty. :3
Dodaję rozdział w urodziny Niallera. Wszystkiego najlepszego Niall! <3
Co myślicie o tym rozdziale? Mi się wydaję, że dużo się dzieję, a zwłaszcza bardzo dużo akcji z nerwową Nicole... Jakoś miałam ochotę napisać o jej agresji i o to efekty. :)
Koniecznie, ZOSTAW KOMENTARZ, jeżeli podoba ci się moje opowiadanie. Od wszystkich mile widziane. :p Pozdrawiam Żelek. <3