Rozdział 3

-Yy stoje i czekam na was. -Odpowiedział trochę zmieszany Zayn.
-Skąd wiesz gdzie ja mieszkam?!- Dopytywałam.
-Może ci powiem jak to się stało, że tutaj jestem?
-Dobra ale w środku. -Otworzyłam zrezygnowana drzwi i wpuściłam jego i Emmę do środka.
-Emma idź się wykąp. -Rozkazałam. W końcu było po 20stej, a ona musi jeszcze się spakować do szkoły. Kuzynka weszła do łazienki i zamknęła drzwi na klucz. Zayn usiadł na kanapie, a ja na krześle naprzeciwko niego włączając tv.
-Czekam na wyjaśnienia. -Odezwałam się w końcu.
-No to tak...Pomimo tego, że powiedziałaś że nie mam przychodzić to chciałem to zrobić. A więc podjechałem pod ten dom gdzie wczoraj was wysadziłem. I zapukałem tam ale nic. Postanowiłem tam wejść. Drzwi były otwarte, więc weszłem. Ale jakoś nikogo nie było. Wpadłem w około dziesięć pajęczyn, a na suficie wisiały nietoperze. Ale nie zdziwiłbym się jak byś tam mieszkała. -Skitował, a ja go zmroziłam wzrokiem na co on od razu powiedział- Ja żartuje tylko. No to potem poszukałem kilku twoich sądziadów, kilka telefonów się wykonało i się znalazło. -Wzruszył ramionami.
-Powaleniec. -Westchnęłam. Nagle Emma zaczęła się dobijać do drzwi. - Ee Em co jest? -Spytałam.
-Yy nie mogę otworzyć drzwi! -Powiedziała.
-Zaczekaj. -Podeszłam do niej i próbowałam otworzyć. Spojrzałam bezradnie na Zayn'a- Nie da się.
Zayn podszedł i także próbował otworzyć.
-No to pięknie. Posiedzę sobie tu trochę. -Skitowała Emma.
-Czekaj, zadzwonie po pomoc. -Wykręciłam numer i zadzwoniłam.


-Dzień dobry. -Powiedział jakiś wysoki facet ubrany w czarne ciuchy.
-Dzień dobry. Czy to pan jest tą pomocą? -Spytałam. Pokiwał głową i podszedł pod drzwi.
-Zayn możesz już iść. -Powiedziałam.
-Ale ja nie chce.
-Czemu?
-Chcę zobaczyć czy będzie wszystko w porządku z Emmą. -Westchnęłam przewracając oczami. Po chwili Emma była wolna. Przytuliłam ją i spytałam, czy nic jej nie jest. Odpowiedziała, że nie. Że było już po 23:00 kazałam jej się spakować do szkoły i iść spać. Poszła a ja podziękowałam temu panu i zostałam sama z Malik'iem.
-Idź już sobie. -Powiedziałam.
-Czemu? -Spytał.
-Kurde mać! Jest po 23:00! Ja muszę się jeszcze wykąpać i wyszykować do szkoły! Nie rozumiesz, że nie ma tu takiej potrzeby żebyś TY TU był?!- Wydarłam się. On z otwartą gębą powiedział "Ok. Pa" i wyszedł.
-No wreszcie. -Powiedziałam sama do siebie i weszłam pod prysznic. Po jakiejś godzinnej kąpieli i spakowaniu wszystkich rzeczy do szkoły zajrzałam do Emmy, która już słodko spała. Wyłączyłam u niej telewizor i przymknęłam drzwi. Poszłam do swojego pokoju i nastawiłam budzik na 6:30. Szybko zasnęłam z myślą, że budzik da sobie spokój i mnie nie obudzi.


-Nicole! Wstawaj bo się spóźnimy! -Powiedziała Emma już ubrana z plecakiem.
-A która jest...? -Spytałam niemrawo przecierając oczy.
-No już 7:00. Mamy jeszcze godzinę ale musimy jeszcze dojechać autobusem.
Szybim krokiem poszłam do łazienki. Zrobiłam lekki makijaż, umyłam zęby i poszłam szukać ciuchów. Zdecydowałam się na białą bluzkę na ramiączka z flagą Londynu, do kolan jeansowe spodenki i czapkę fullcap. Ubrałam conversy i chwyciłam za plecak. Wyszliśmy w dobrym czasie. 7:20, zdążymy. Załapaliśmy się na autobus i pojechaliśmy pod szkołę. Naszczęście Emma chodzi do szkoły obok mojej. Zaprowadziłam ją pod klasę i sama poszłam do swojej szkoły. Ludzie dziwinie się na mnie patrzyli. Niektórzy szepczeli sobie coś o mnie do ucha, a nie których nie ruszało to, że słyszę i mówili głośno "Ty! Pacz! Nowa laska!". Oczywiście nie zwracałam na nich uwagi. Podeszłam do mojej szafki i otworzyłam ją. Wrzuciłam tam kilka podręczników i zamknęłam szafkę. Za nią stał Malik.
-Siema! -Krzyknął a ja aż podskoczyłam.
-Chcesz żebym dostała na zawał?! -Powiedziałam.
-Nie. Jak tam nowa szkoła? -Spytał.
-A jak ma być?! Wszyscy mnie tu teraz obgadują.
-Tak jest zawsze. Pryzwyczają się. -Wzruszył ramionami. -Co teraz masz?
-Chemię. A co?
-No to witaj ze mną w klasie. -Uśmiechnął się.
-Ja pierdziele. -Westchnęłam przewracając oczami.
-Oj już nie marudź tylko chodź bo się spóźnisz na lekcje! -Pociągnął mnie za ręke pod klasę. Przyszła jakaś stara baba i zaczęła gadać jakieś tam głupoty. I tak nie słuchałam. Rysowałam coś po okładce mojego zeszytu. Naszczęśćie się mnie nie czepiała, że nie słucham i takie tam. Nawet nie zauważyła, że rysuję. Mogę się założyć, że w połowie jest ślepa i głucha. Ale to tym lepiej. Wiecie co było najgorsze? Że musiałam usiąść w jednej ławce z tym kretynem. Nie wiem jak z nim wytrzymam cały rok szkolny, ale okej. Na długiej przerwie był obiad. Usiadłam do jakiegoś pustego stolika. Już chwyciłam za widelec, a przede mną pojawiły się jakieś dwie puste blondynki.
-To nasze miejsce. -Powiedziała jedna.
-Gówno mnie to obchodzi. -Odpowiedziałam beznamiętnie.
-Może byś sobie stąd poszła? -Skitowała ta druga.
-A może wy usiądziecie gdzie indziej bo ja i tak już się nie przesiąde? -Powiedziałam słodkim wkurzającym głosikiem. Widziałam jak się robią czerwone. Ale naszczęście sobie poszły. Chwilę później podeszła do mnie blondynka z fullcapem na głowie i spytała:
-Mogę się dosiąść? -Niemrawo odpowiedziałam "tak". -Może się poznamy? -Wypaliła po chwili ciszy.
-A po co ci ja?
-Bo wydajesz się na ciekawą i normalną dziewczynę. Wiesz taką wyluzowaną. -Powiedziała. -Jestem Samanta ale mów na mnie Sam.
-Okej Sam, ja jestem Nicole. -Uśmiechnęłam się do dziewczyny.
-Hej, w czapce się nie je. - Powiedziała ściągając mi czapkę.
-Haha sama masz czapkę ciołku! -Skitowałam i też jej zrzuciłam czapkę z głowy. Wydawała się być spoko.
-Czy ty też szalejesz za tym powalonym zespołem One Direction?!- Spytała nadgryzając jabłko.
-Kto to?
-No ci. -Pokazała palcem na piątke dobrze mi już znanych chłopaków.
-Aa w sumie to ich nie słyszałam jak śpiewają ale moja kuzynka mówi, że ich muzyka jest do bani.
-No to twoja kuzynka wie co dobre, a co nie. -Uśmiechnęła się.
-No najwidoczniej. -Wzruszyłam ramionami. Spojrzałam jeszcze raz na nich, a Zayn odwrócił się w moją stronę i mnie zauważył. Pomachał mi z wyszczerzem na gębie, a ja puściłam facepalma.
-To ty go znasz?! -Spytała Sam.
-Taa...Ja u nich pracuję. -Powiedziałam.
-Współczuję. -Skitowała kładąc mi ręke na ramieniu. -Wiesz który to Louis co nie?
-No kojarzę. Ten co zawsze chodzi w szelkach lub bluzkach w paski?
-No dokładnie. -Powiedziała.
-To co? -Czekałam na wyjaśnienie.
-Ciągle się do mnie podwala. -Westchnęła ciężko.
-Uuu współczuję.
-Życie. -Powiedziała robiąc przy tym odpowiednią minę na co wybuchłyśmy takim śmiechem aż wszyscy na nas spojrzeli.


-To do jutra. -Pożegnałam się z Sam. Jest naprawdę fajna.
-Nicole! -Zawołała Emma biegnąca w moją stronę. Rzuciła się na mnie prztulając. -Ale dziś było fajnie u mnie w szkole. Mam już nowe koleżanki! A jak u ciebie?
-U mnie też fajnie. Poznałam taką spoko dziewczynę. Ma na imię Sam. Tylko wiesz co jest najgorsze? Że te przygłupy chodzą do tej samej szkoły co ja.
-Uu nie fajnie. -Skrzywiła się Emma ale po chwili wypogodniała- Idziemy? -Pokiwałam głową i poszliśmy w stronę domu pieszo. Po drodze zawibrował mój telefon w kieszeni. Na wyświetlaczu pojawił mi się obcy numer.
-Słucham?
-Cześć Nicole! -Usłyszałam po drugiej stronie Harrego.
-Czego chcesz?!
-Sorki ale dzisiaj musimy odpocząć i nie będzie nas w domu więc masz wolne. Za dwa dni przyjdziesz do pracy ok?
-Jasne. -Rozłączyłam się. -Może chcesz zaprosić koleżanki do siebie do domu a ja pójdę gdzieś do clubu?
-No pewnie! Dzięki Nicole! Jesteś najlepszą kuzynką na świecie! -Powiedziała Emma wchodząc do swojego pokoju.
------------------------------------------------------------
Na śmierć zapomniałam dodać rozdziału! Miałam to zrobić rano, ale jakoś wypadło mi z głowy... Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. :)
Poproszę o dużo komentarzy. Jeszcze kilka dni i szkoła. Cieszycie się czy może wręcz przeciwnie? Bo ja już chcę następne wakacje... Pozdrawiam Juliett. xoxo
P.S. Przepraszam, że taki krótki!